📕 ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ (ก่อน พ.ร.บ. 2539) 📕 ก่อนที่จะมี พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 การรับผิดของเจ้าหน้าที่รัฐยังต้อง ยึดหลักตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ 2 ลักษณะ 5 หมวด 1 เช่นเดียวกับบุคคลทั่วไป

💚 หลักการตาม มาตรา 420 ป.พ.พ.

“ผู้ใดกระทำการใดโดย จงใจ หรือ ประมาทเลินเล่อ ต่อผู้อื่นโดยผิดกฎหมาย และทำให้เกิดความเสียหายต่อ
➡️ ชีวิต
➡️ ร่างกาย
➡️ อนามัย
➡️ เสรีภาพ
➡️ ทรัพย์สิน หรือสิทธิใด ๆ

ถือว่าเป็น การทำละเมิด และต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน” ⚖️💰

ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหน้าที่รัฐหรือบุคคลทั่วไป หากทำละเมิด = ต้องรับผิดตามมาตรา 420 เช่นกัน

📗 ความรับผิดตาม พ.ร.บ. ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539
🟪 มาตรา 8

เมื่อ หน่วยงานของรัฐ ต้องจ่ายค่าสินไหมทดแทนให้ผู้เสียหายจากการกระทำละเมิดของเจ้าหน้าที่
➡️ หน่วยงานมีสิทธิ “ไล่เบี้ย” เรียกให้เจ้าหน้าที่ ชดใช้คืน ได้
แต่จะเรียกได้ ต่อเมื่อเจ้าหน้าที่…

🎯 1) กระทำโดย “จงใจ” (Intentional Misconduct)

คือการที่เจ้าหน้าที่ รู้ว่าผิด รู้ว่าจะเกิดความเสียหาย แต่ยังทำลงไป
ตัวอย่าง

ตั้งใจปลอมเอกสารราชการเพื่อให้บุคคลได้ประโยชน์ 📝

ตั้งใจทำร้ายผู้ต้องหา 🚫

ถือว่าเป็นการกระทำที่ยอมรับไม่ได้ และรัฐสามารถเรียกชดใช้ได้เต็มที่

🎯 2) กระทำโดย “ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง” (Gross Negligence)

หนักกว่าความประมาททั่วไป เพราะเป็นพฤติการณ์ที่

ละเลยต่อหน้าที่อย่างร้ายแรง,

ไม่ใช้ความระมัดระวังในระดับที่คนทั่วไปย่อมต้องมี,

และส่งผลให้เกิดความเสียหายใหญ่หลวงต่อผู้เสียหายหรือรัฐ

ตัวอย่าง

ปล่อยปละผู้ต้องขังจนหลบหนี ทั้งที่มีสัญญาณเตือนหลายครั้งแต่ไม่ดำเนินการใด ๆ 🔓

เจ้าหน้าที่ตรวจสอบความปลอดภัยละเลยขั้นตอนสำคัญจนเกิดอุบัติเหตุใหญ่ 🔥

หากเข้าข่ายนี้ รัฐมีสิทธิเช่นกันที่จะเรียกเงินคืนจากเจ้าหน้าที่

📘 สรุปสั้น ๆ เข้าใจง่าย

ก่อนปี 2539 → ความรับผิดเจ้าหน้าที่ใช้ หลักละเมิดทั่วไปตาม ป.พ.พ. มาตรา 420

หลังปี 2539 → รัฐต้องรับผิดต่อประชาชนก่อน แต่ สามารถไล่เบี้ยจากเจ้าหน้าที่ ได้

เงื่อนไขไล่เบี้ยมีแค่ 2 อย่าง
✅ จงใจ
✅ ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง

✨ สรุปแบบ Emoji เข้าใจใน 10 วินาที

⚖️ ละเมิด = จงใจ / ประมาทเลินเล่อ → ผู้ทำต้องชดใช้
🏛️ รัฐจ่ายให้ผู้เสียหายก่อน
🔁 แล้วรัฐไล่เบี้ยเจ้าหน้าที่ได้เมื่อ…
🔥 จงใจ → ตั้งใจทำผิด
⚠️ ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง → ละเลยจนเกิดเหตุรุนแรง


📕#ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ ก่อนมีการประกาศใช้พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. ๒๕๓๙ #ผลของการกระทำละเมิดเป็นไปตามหลักทั่วไปตามที่บัญญัติในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ ๒ ลักษณะ ๕ หมวด ๑ #ความรับผิดเพื่อละเมิด แม้ว่าจะเป็นการกระทำละเมิดของเจ้าหน้าที่ของรัฐไม่ว่าละเมิดต่อบุคคลภายนอกหรือต่อหน่วยงานของรัฐ เช่น

💚#ลักษณะการกระทำละเมิด ย่อมเป็นไปตาม #มาตรา_๔๒๐ แห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ที่บัญญัติว่า✅

💟“ผู้ใดกระทำการใด โดย #จงใจ หรือ #ประมาทเลินเล่อ ทำต่อบุคคลอื่นโดย ผิดกฎหมาย ให้เขาเสียหายแก่ถึงชีวิตก็ดี แก่ร่างกายก็ดี อนามัยก็ดี เสรีภาพก็ดี ทรัพย์สินหรือสิทธิอย่างหนึ่งอย่างใดก็ดี ท่านว่า #ผู้นั้นทำละเมิด จำต้องใช้ค่าสินไหมทดแทนเพื่อการนั้น”📗📗

📕#พระราชบัญญัติความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ.๒๕๓๙📗
🟪#มาตรา_๘ “ในกรณีที่หน่วยงานของรัฐต้องรับผิดใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ผู้เสียหายเพื่อการละเมิดของเจ้าหน้าที่ ให้หน่วยงานของรัฐมีสิทธิเรียกให้ #เจ้าหน้าที่ผู้ทำละเมิดชดใช้ค่าสินไหมทดแทนดังกล่าวแก่หน่วยงานของรัฐได้ ถ้าเจ้าหน้าที่ได้กระทำการนั้นไปด้วยความ ✅#จงใจ หรือ ✅#ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง”💟

✅#จงใจ…🎯
✅#ประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรง…🎯

#โรงพยาบาลของรัฐ
#หน่วยงานของรัฐ
#เจ้าหน้าที่
#กฎหมายสำหรับแพทย์
#กฎหมายสำหรับพยาบาล
#กฎหมายปกครอง
#คดีปกครอง

#MedicalLaw by Dr.JK💚